Gunnars-slagr

Gunnar Pálsson (1714-1791)

 

1. Ár var þat Gunnarr

gørðisk at deyja,

Gjúka sonr,

at Grábaks sölum.

Fœtr váru lausir

á fylkis nið

en hendr heptar

hörðum fjötri.

 

2. Fengin var harpa

fólkdjörfum gram,

íþrótt sýndi,

ilkvistu um hrœrði,

steig hagliga

hörpustrengi,

vara sú list leikin

nema lofðungs kundi.

 

3. Söng þá Gunnarr

svá mælandi,

fekk mál harpa

sem maðr væri,

en eigi sœtara

þó svanr væri,

glumði orma salr

við gullnum strengjum.

 

4. "Mína veit ek systur

manni verst gefna

ok Niflunga

níðingi festa.

Heim bauð Atli

Högna ok Gunnari,

mágum sínum

en myrði báða.

 

5. Víg lét þá

fyrir veizlu taka

ok orrostu

fyrir ölteiti.

Þat mun æ uppi

meðan öld lifir,

léka svá við mága

mangi forðum.

 

6. Hví þú svá, Atli,

heiptir rœkir?

Sjálf olli Brynhildr

sínum dauða

ok Sigurðar

sárum bana.

Hví vildir Guðrúnu

grætta láta?

 

7. Sagði Huginn forðum

af hám meiði

ossar ófarir

at mög dauðan.

Sagði mér Brynhildr,

Buðla dóttir,

hvé Atli mundi

oss um véla.

 

8. Gat þess ok Glaumvör

er við gistum bæði

hinsta sinni

í hvílu einni,

minni váru málu

megnir draumar:

'Farattu Gunnarr!

Flár er þér nú Atli.

 

9. Dör sá ek þínum

dreyra roðinn,

gálga görvan

Gjúka syni.

Hugða ek þér dísir

heimboð gøra.

Munu ykkr brœðrum

búin vélræði.'

 

10. Kvað ok Kostbera,

kvæn var hon Högna,

rúnar vilt ristnar

ok ráðna drauma.

Snotrt var hjarta

í siklinga brjósti,

hvárgi knátti hræðask

harðan dauða.

 

11. Oss hafa nornir

aldr um lagit,

örfum Gjúka

at Óðins vild.

Má við ørlögum

engi sjá

né heillum horfinn

hugum treysta.

 

12. Hlær mik þat, Atli,

at þú hefir eigi

hringa rauða

sem Hreiðmarr átti.

Einn veit ek hvar fé þat

fólgit liggr,

síðan þér Högna

til hjarta skáru.

 

13. Hlær mik þat, Atli,

at þér Húna kindir

hlæjanda Högna

til hjarta skáruð.

Hnipnaðit Hniflungi

við holundu,

ne sér við brá

sáran dauða.

 

14. Hlær mik þat, Atli,

at þú hefir látna

menn þína marga

er mæztir váru

fyr ossum sverðum

áðr svelta fengir.

Hefir ór mær systir

meiddan þinn bróður.

 

15. Skalat enn Gunnarr

æðru mæla,

Gjúka sonr,

at Grafvitnis bóli,

ne hryggr koma

til Herjaföður:

hefir fyrr buðlungr

böðvi vanizk.

 

16. Fyrr skal mér Góinn

grafa til hjarta

ok Níðhöggr

nýru sjúga,

Linnr ok Langbakr

lifrar slíta,

en ek minni hafni

hugarprýði.

 

17. Þess mun Guðrún

grálega reka,

er okkr lét

Atli svikna.

Hon mun þér konungi

hjörtu gefa

húna þinna

heit at kveldverði,

 

18. ok blandinn mjöð

blóði þeira

drekkr þú ór skálum

skararfjalla.

Sú mun þik hugraun

harðast bíta,

er þér Guðrún bregðr

glœpum slíkum.

 

19. Skömm mun þín ævi

at skjöldunga liðna.

Fær þú illan enda

af órum sifspellum.

Er þér slík maklig

af umsýslan várrar

systur sárneyddrar

svik þér at gjalda.

 

20. Mun þik Guðrún

geiri leggja

ok Niflungr

nærri standa.

Leika mun þín höll

í loga rauðum,

síðan muntu á Náströndum

Níðhöggvi gefinn.

 

21. Sofinn er nú Grábakr

ok Grafvitnir,

Góinn ok Móinn

ok Grafvölluðr,

Ófnir ok Sváfnir,

eitrfánir,

Naðr ok Niðhöggr,

ok nöðrur allar,

Hringr, Höggvarðr,

fyrir hörpuslætti.

 

22. Ein vakir uppi

Atla móðir,

hefir sú mik holgrafit

at hjartarótum,

lifr um sýgr

ok lungu slítr.

Erat lengr líft

lofðungs kundi.

 

23. Hættu nú, harpa,

heðan mun ek líða

ok Valhöllu

víða byggja,

drekka með ásum

dýrar veigar,

seðjask Sæhrímni

at sumblum Óðins.

 

24. Nú er Gunnars slagr

görva kveðinn,

hef ek höldum skemt

hinsta sinni.

Fár mun enn síðan

fylkir ilkvistum

hljóðfagra sveigja

hörpustrengi."

Поделиться